عشق!دوست داشتن!

... تنها یک عشق است که آن «من ناب و آزاد و صمیمی»انسانی،آن خود خود ما،بی تحمیل طبیعت و بی اقتضای مزاج و مصلحت و منفعت،«انتخاب» می کندو آن کشش اسرارآمیز دو روحی است که طعم مرموز خویشاوندی شگفتی را ـکه ریشه در جهانی دیگر دارد ـ از یکدیگر می چشند و رنگ همنژادی ماورائی یی  را در سیمای هم می بینند و همچون دو هموطن ،ناگاه، در این کشور غریب زندگی، به تصادفی، بر سر راه یکدیگر قرار می گیرند و در نخستین دیدار،یکدیگر را «باز می شناسند»و هر لحظه، خطوط آشنایی وخویشاوندی عمیق و روشنی ـ که کتمان ناپذیر است ـدر هم می خوانند!

دوست داشتن

دوست داشتن از عشق برتر است.عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی.اما دوست داشتن پیوندی خود آگاه و از روی بصیرت روشن و زلال.عشق بیشتر از غریزه آب می خورد و هر چه از غریزه سر زند بی ارزش است و دوست داشتن از روح طلوع می کند و تا هر جا که یک روح ارتفاع دارد،دوست داشتن نیز همگام با آن اوج می یابد.

در عشق رقیب منفور است و در دوست داشتن است که«هواداران کویش را چو جان خویشتن دارند».که حسد شاخه ی عشق است چه، عشق معشوق را طعمه ی خویش می بیند و  همواره در اضطراب است که دیگری از چنگش نرباید و اگر ربود،با هر دو دشمنی می ورزد و معشوق نیز منفور می گردد و دوست داشتن ایمان است و ایمان یک روح مطلق است،یک ابدیت بی مرز،از جنس این عالم نیست.

عشق لذت جستن است و دوست داشتن پناه جستن.عشق غذا خوردن یک حریص گرسنه است و دوست داشتن «همزبانی در سرزمین بیگانه یافتن»است.عشق گاه جا به جا می شود و گاه سرد می شود وگاه می سوزاند.اما دوست داشتن از جای خویش، از کنار دوست خویش،برنمی خیزد،سرد نمی شود که داغ نیست،نمی سوزاند که سوزاننده نیست...

دکتر علی شریعتی